Ayo maca cerkak :D

KATHOK KODHOK

Ponakanku sing cilik dhewe lagi nangis. Tangise ora

kaya biyasane. Iki

gawe jengkele ibune sing lagi sibuk nyiapake mulang.

Bojone durung mulih saka nyambut gawe. Dene anak-anake

liyane wis padha mlebu neng kamare dhewe-dhewe, njekut

sinau nyiapake ujian komprehensif.

“Kang Letug, tulung ya, dijaga anakku iki.

Dineng-nengi ben ora

ngganggu. Aku jan lagi buneg tenan lho.” Panjaluke

adhiku wadon iki.

“Ya, dak neng-nengane.” Aku banjur mlaku nyedhaki

ponakanku sing umure

durung ana limang taun.

“Udah yah…Mama sedang sibuk tuh. Kan kasihan kalau

adik nangis

terus..” Aku omong nganggo basa Indonesia.

Pancen bocah jaman saiki basa jawa sing alus ora padha

ngerti. Mulane

ing kulawargane adhiku, basa padinane campur. Malah

luwih akeh padha

nganggo basa Indonesia. Rasane lucu yen aku nyoba

nganggo basa jawa sing alus. Bocah-bocahe padha ora

seneng. Banjur miwiti nganggo basa Indonesia.

Bocah-bocah uga wis ora nyebut rama utawa ibu marang

wongtuwane, nanging wis migunakake tembung Papa utawa

Mama.

“Kenapa menangis terus Teta? Apa karena dinakali

Mama?”

“We…weeee… Teta mau dibelikan baju baru

…we…wee..”

Teta jenenge ponakanku mau, kepengin ditukokake klambi

anyar. Mbok

menawa bapak ibune mung durung sempat wae.

“Besok Pak Dhe belikan ya…mau enggak?”

Krungu jawabanku mau, dheweke banjur ketok lega.

Ngusap luh neng

pipine, senajan ta isih mimbik-mimbik manja banget.

“Besok Pak Dhe belikan yang namanya celana kodok ya?

Tahu enggak kamu?”

Jawabane ponakanku mung gedhek-gedhek. Ora ngerti apa

kuwi sing jenenge

kathok kodhok. Kamangka dhek jaman cilikanku, kathok

kodhok kuwi

istimewa banget. Saben bocah yen krungu tembung kathok

kodhok bisa banjur senenge ora mekakat. Kathok kodhok

dadi favorite bocah-bocah. Mergane yen dienggo anget

tur ora mlotrak-mlotrok.

Aku banjur crita marang ponakanku ngenani kathok

kodhok kuwi.

Sawatara crita bab kathok kodhok, pikiranku kelingan

dhek jaman semana

aku duwe kathok kodhok sing anyar. Aku dolanan

ingkling karo kanca-kancaku neng ngomah. Nanging,

blaik, ing tengah-tengahe dolanan ingkling, aku

ngebrok (ngising neng kathok). Suara pret….

preet…. preeet…. banjur ambune wah…jan ora

karuwan! Kanca-kancaku banjur padha bengok alok:

“Oeeee, Letug ngebrok! Letug ngebrok!” Mboko siji

kanca-kancaku padha mlayu nyingkiri aku karo nutup

irunge.

Aku mung bisa nangis nggugug ditinggal kanca-kancaku.

Aku nangis merga

kathok kodhokku sing anyar dadi reged kena abyuran

saka wetengku.

Ora let suwe, nanging, sing nyedhaki aku ora liya ya

ibuku. Aku ora

dinesoni. Ibuku malah mung gumujeng. Aku banjur

dicandhak digawa

menyang wc.

Ibuku ora wegah ngresiki regedanku. Ibuku ora wegah

nyedhaki ambune

regedanku. Ibuku ora wegah nyandhak awakku lan nyawiki

aku. Ibuku ora

duka weruh kathok kodhok anyarku dadi reged. Lan aku

banjur meneng anggonku nangis. Aku mandeng ibu sing

isih gumujeng lan gawe tentreme atiku.

Kelingan pengalaman mau, aku mung bisa ngguyu dhewe.

Kathok kodhokku

sing anyar wis reged lan mambu. Nanging aku bisa nemu

gumuyune ibu sing ora ilang saka rasaku.

Yen ing kulawarga isih ana ibu sing bisa gumuyu,

ngresiki reregedaning

anak, sepira begjane wong neng alam donya yen akeh

sing isih padha bisa gumuyu uga ngresiki reregeding

urip bebrayan.

Dijupuk saka : http://papin17.wordpress.com/cerkak-bahasa-jawa/